Wśród zwierząt które żyją na wolności, a mimo to wzbudzają ogromne zainteresowania człowieka znajduje się świstak. Z całą pewnością jest to jedno z ciekawszych stworzeń, któremu warto przyjrzeć się nieco bliżej. Świstaki to gryzonie których długość ciała oscyluje wokół pięćdziesięciu centymetrów. Samce wyróżniają się większym rozmiarem od samic. Waga świstaków dochodzić może nawet do sześciu kilogramów. Na ogół jest jednak mniejsza. Zdrowe osobniki nie ważą jednak mniej niż dwa kilogramy.
Świstaki spotkać można w Aplach oraz w niektórych częściach Karpat. Za sprawą sztucznego wprowadzenia zwierzęta te można spotkać również na terenie Pirenejów. Tatry są również miejscem zamieszkiwania świstaków. W tym wypadku chodzi o świstaka tatrzańskiego. W Tatrach szacuje się, że liczba osobników nie przekracza tysiąca sztuk. Świstaki, które żyją w Alpach określa się mianem alpejskich. Świstaki są gryzoniami o charakterze podgórskim. Oznacza to, że spotkać można je najniżej na piętrze hal. Zdecydowanie częściej przebywają jednak w piętrze turni, które jest trudno dostępne dla człowieka. Możemy być pewni, że nie spotkamy świstaka w miejscu, przez które przebiega ruchliwy szlak turystyczny. Gryzonie te nie lubią ludzi i starają się unikać.
t
Cechą charakterystyczną tych zwierząt jest kopanie nor, których głębokość wynosi około metra. Ich długość dochodzić może nawet do dziesięciu metrów. Nory te służą nie tylko jako miejsce rozrodu i schronienie przed zagrożeniem ale również miejsce snu zimowego. Świstak jest gryzoniem stadnym. Jeżeli więc uda się nam zobaczyć jednego osobnika możemy być pewni, że gdzieś w pobliżu przebywają również inne. Cechami, które wyróżniają świstaki jest wyjątkowa płochliwość i ostrożność. Żer zawsze odbywa się z osobnikiem który pełni rolę strażnika. Jeżeli zaobserwuje on jakiekolwiek zagrożenie wydaje z siebie wyjątkowo głośny świst, który ostrzega inne osobniki. Nie trudno więc domyśleć się skąd wzięła się nazwa tych pociesznych zwierzątek.
Za największego wroga świstaka poza człowiekiem uznawany jest orzeł. Nawet lis czy wilk nie jest dla niego tak poważnym zagrożeniem. Świstaki wychodzą ze swoich nor jedynie w ciągu dnia. Pogoda musi być jednak wyjątkowo ładna. Lubią dni słoneczne i ciepłe. Pożywieniem świstaków są rośliny. Najczęściej wybierają one nadziemne pędy oraz bulwy korzeniowe. Najbardziej intensywny żer ma miejsce jesienią. Dzieje się tak z uwagi na zbliżającą się zimę i konieczność nagromadzenia tkanki tłuszczowej. Jedno stado świstaków liczy na ogół około dwudziestu sztuk. Na czele stoi najsilniejszy samiec. Nie kieruje jednak stadem sam. Pomaga mu w tym równie silna samica. Ich zadaniem jest nie tylko obrona obranego terytorium ale także kopanie nor. Ciekawym jest fakt, że tylko przewodnicy stada mogą się rozmnażać. Jeżeli inna para będzie miała potomstwo, zostanie ono porzucone. Jeżeli nie przygarnie go inna dominująca para wtedy giną w ciągu kilku dni. Taki przebieg życia stadnego jest w dużej mierze odpowiedzialny za tak mało liczną populację tych zwierząt.
Komentarze